Intrinsieke motivatie

Vanaf het begin van deze coronatijd pluk ik de vruchten van het feit dat twee van mijn drie zoons, Tijn (10) en Bas (8), dit schooljaar op DOE gestart zijn. In plaats van dat ze wachten totdat ik zeg wat ze moeten doen, bedenken ze zelf wat ze willen doen. Tijn wil blind leren typen en Bas wil leren lezen en schrijven. 'Dat heb ik namelijk nodig als ik ook blind wil leren typen,' zegt Bas. Samen met Tijn ga ik op zoek naar een typecursus. Voor Bas zoeken we een manier waarop hij kan leren lezen en schrijven.Ik begin met verplichte lessen, iedere dag om 10.00 uur. Bas lijkt wel allergisch voor 'verplicht' want meteen heeft hij er geen zin meer in. Ik laat het los en geef de verantwoordelijkheid terug bij henzelf. Vanaf dat moment pakt Bas met plezier zijn Donald Duck en zorgt Tijn dat hij de modules afrond. Voor de rest is het spelen geblazen. Buiten spelen met vriendjes uit de straat, met elkaar, en meedoen met de klusjes die in huis te doen zijn. In en om het huis vullen ze hun tijd met het aanleggen van de moestuin, bakken, koken, kikkervisjes vangen, ruzie maken, opruimen, poetsen en vooral veel spelletjes spelen.Toen er online aanbod kwam, vonden ze dat interessant. Het contact met vriendjes, vriendinnen en samenwerkers van DOE missen ze. Toch is schermcontact niet de manier van contact waar ze echt blij van worden. Ze kijken ernaar uit dat het fysieke contact er weer aan zit te komen. En ik vond het een bijzondere tijd. Ik ben niet bang voor een in de media veel besproken leerachterstand. Ik ben eerder blij met de doorgemaakte groei. De kids hebben mij laten zien wat leren vanuit intrinsieke motivatie is. Al met al bevestigt deze tijd voor mij de schoolkeuze. DOE is de manier van leren en leven die ik ieder kind gun.Geschreven door Myrthe Breukink