Wie sloopt de K'nex?
Een motie in het bakje van de BMK. Zo gaat dat bij ons op school. BMK staat voor BeMiddelingsKring. Als je van mening bent dat iemand niet respectvol met je omgaat kan je alleen of samen de situatie inbrengen. Je nodigt de getuigen en de betrokkenen die de situatie volgens jou veroorzaakt hebben uit voor de BMK. Bewust spreken we hier niet van daders maar van betrokkenen. Taal doet namelijk veel met de energie van mensen.
Twee leerlingen en twee samenwerkers dienen de motie in en een hele zwik kinderen wordt gevraagd deel te nemen. Twee jongens moeten helemaal van het voetbalveld gehaald worden en zijn het er niet mee eens. "Ik KNEX al een tijdje niet meer en wil er niets mee te maken hebben". Maar zo zijn de regels; een BMK is verplicht als je uitgenodigd wordt. Na enige toelichting dat ze veel KNEX-ervaring hebben, het probleem kennen en dus expert zijn willen we toch graag hun visie op het verhaal horen. Dat leidt tot instemming om toch rustig te gaan zitten en mee te denken.
Een leerling van 12 is de vaste gespreksleider van de BMK. De indieners doen hun verhaal en de rest luistert. "Wie wil beginnen met de meningsvormende ronde" vraagt ze. De voetballer wil wel beginnen, hij is er nu toch. Hij weet wel hoe het komt dat de KNEX-werken uit elkaar gehaald worden. "Het zijn de kleuters!". In de ronde die volgt krijgt hij bijval; het zijn de kleuters. Tijdens een gespreksronde mag je niet voor je beurt praten, niet in herhaling vallen en alleen onderbreken als je een verduidelijkende vraag hebt. Omdat je iets niet begrijpt wat iemand zegt. De jongste leerling is zes jaar en de oudste 11 jaar. Het is ongelooflijk, de discipline die deze kinderen weten op te brengen in deze rondes. Geduld, respect, luisteren, ze kunnen het allemaal en mogen elkaar corrigeren als het even niet lukt.
Een van de deelnemers vraagt of de kleuters de regels van de KNEX-hoek eigenlijk wel kennen? de conclusie luidt; waarschijnlijk zijn we vergeten hen de regels te vertellen. Immers 'wat op de tafels staat mag niet kapot gemaakt worden, behalve stukjes van maar twee onderdelen'.
Er komt nog een probleem boven water. Als iedereen bouwwerken maakt en op de tafel legt is er geen KNEX meer om te bouwen. Dat leidt tot stukjes afsnoepen van een bestaand bouwwerk. Er is te weinig KNEX of er moeten minder bouwwerken gemaakt/bewaard worden.
Over naar de oplossingsronde; 'wat kan ik doen om deze situatie te verbeteren of een volgende keer te voorkomen'. Iedereen geeft aan beter op te letten en de bouwwerken op de tafel te respecteren, een gaat naar de kleuters om de regels uit te leggen, weer iemand anders gaat zorgen dat er meer plek komt voor de werken, de gespreksleider kan zorgen dat ze dit soort BMK's kan blijven faciliteren en dat ze blij is dat ze dit nu weet. Als ze voorbij loopt kan ze extra opletten of er kleuters aan het KNEX-en zijn en ze helpen met de regels.
Dan komt de besluitronde; 'is er nog een actie of besluit nodig?' (soms is het proces namelijk voldoende) Iedereen is het er over eens. Een goed besluit helpt in dit soort situaties. Het wordt een lang besluit wat een paar rondes nodig had. Een jongen houdt een tijdje vast aan 2 bouwwerken bewaren, het is te moeilijk maar 1 bouwwerk. Het eerste voorstel wordt gedaan, de voetballer (11) gaat ook niet consent en vraagt "Hoe is het ook al weer? Eerst mijn overwegend bezwaar en dan moet ik een nieuw voorstel doen he?"
BESLUIT
'Elke 1e van de maand wordt alle KNEX uit elkaar gehaald. Iedereen mag een bouwwerk sparen voor 1 maand. Guus krijgt het mandaat om te beoordelen of iets 1 bouwwerk* is. Gebroken stukjes KNEX gaan in een aparte bak (want je kunt er toch nog best leuke dingen mee doen). Er komen spijkers aan de muur om meer bouwwerken kwijt te kunnen. Oh ja en de oude regel blijft gehandhaafd; alles op de tafel en straks muur mag je niet uit elkaar halen.'
Lachend lopen ze samen weg. De BMK krijgt gemiddeld een 8,5 van de kinderen. De BMK is de enige plek waar we een cijfer geven :-).
BAMMM, dacht ik. Een belangrijk beladen en emotioneel onderwerp voor deze grote groep kinderen. Ze hebben het geduld, de discipline, uithoudingsvermogen om een uur lang met elkaar tot een oplossing te komen naar ieders tevredenheid. Wat beladen begon eindigt in een gezellige sfeer, op naar de KNEX hoek; "we gaan meteen afbreken want het is vandaag de 1e van de maand!" .
Soms vragen mensen mij; "Goh Jacqueline, leuk die school van jullie. Maar ja kunnen die kinderen later wel weer aansluiting vinden in de maatschappij waar het toch heel anders is dan de vrijheid bij jullie op school?" Ik onderdruk dan weer eens een diepe zucht en vraag of ze in rijen in bankjes zitten en de hele dag iemand die vertelt wat je moet doen, hoe je het moet doen en met wie, vinden lijken op de maatschappij? Gelukkig kunnen de meeste mensen die de vraag stellen dan ruiterlijk toegeven dat de kinderen heel veel leren in dit soort situaties. De woordenschat, het geduld, luisteren, zo lang concentreren en erbij blijven, niet willen aansluiten maar het toch doen en zich dan ook echt inzetten. Dat je later niet iemand hebt die de hele dag vertelt wat je moet doen en dat zelf initiatief en verantwoordelijkheid nemen wel eens heel handig zou kunnen zijn, naast alle andere eigenschappen die je hier leert.
Er komt iets bij me op; zouden mensen in de politiek dit ook zo kunnen? Zouden zij ook in een uur met respect een goed besluit kunnen nemen? Geen oppositie, geen debat met voor en tegen (elkaar), maar onderzoekende rondes, luisteren, uit je eigen ego durven stappen en een besluit nemen waar iedereen mee kan leven. Een besluit wat de community dient en ook rekening houdt met degene die het nog niet zo goed kunnen.
Als we dan toch cijfers zouden moeten geven krijgen deze kinderen van mij, vandaag allemaal een 10!
En wat denk je; de volgende dag staat er een kast voor de bouwwerken, en zijn er spijkers aan de muur. Het nieuwe beleid is direct geëffectueerd. Ik zeg; "een tweede BAMMM."
