Mijn reis na De Ruimte

Ik was net 16 toen ik naar De Ruimte kwam, diep gefrustreerd over het systeem van de montessorischool waar ik toen zat. De eerste keer dat ik in Soest kwam kijken viel er een zware last van mijn schouders. Twee jaar lang ontwikkelde ik mij daar in vrijheid en verbinding. In juni 2018 nam ik afscheid van De Ruimte met de release van mijn album en een concert. Het jaar daarna reisde ik met fiets, bus, trein en vliegtuig door Europa om in meer dan 10 landen democratische scholen te bezoeken en concerten te geven. Het gaf mij hoop om te zien dat mensen van de ruige kusten van Ierland tot aan de bossen in Tsjechië (en nog veel verder) geloven in leren en leven in vrijheid.De winter van 2019 was een donkere winter. De muzikale droom was vervaagd en ik reisde heen en weer naar Italië. Wat ik precies wilde met 'mijn leven' was me niet duidelijk, maar de liefde voor de muziek en de reislust ging nooit weg. Op 2 januari stond ik in Amsterdam Zuidoost met (veel te zware) rugzak, gitaar en mijn duim omhoog. De herinnering aan een strand met hippies in de woestijn in het verre zuiden van Spanje. Door de lange nachten en koude, grijze dagen zette ik mijn zinnen op het zuiden. Na weken van omzwervingen in Frankrijk en Catalonië kwam ik terecht bij een yogaschool in de bergen, niet ver van Barcelona. Als vrijwilliger maakte ik schoon, zorgde ik voor het huis en kookte ik voor de gasten.Het was een magische tijd in de community, met veel nieuwe vrienden, wandelingen door de magische bossen van Montseny en heel veel yoga. Toen, in maart 2020, gebeurden er dingen die niemand van ons ooit had meegemaakt. Het voelde voor mij alsof de wereld zou vergaan, of in ieder geval, een beetje zou vergaan. Op de avond van 15 maart besloot ik terug te gaan naar Nederland. De volgende avond reed ik met mijn ouders over een surrealistisch lege A10 van Schiphol naar huis.De maanden daarna bracht ik door bij mijn familie in Driebergen. Ik werkte bij de biologische supermarkt en de bomen kregen weer blaadjes. Het was een zomer met zwemmen, muziek maken, fietsavonturen. Toen de cirkel van de seizoenen verderging en de stormen begonnen reisde ik naar Zwitserland, om daar uit te vinden dat ik het eigenlijk toch niet zo leuk vind om in een berghut te werken en grote lappen vlees te serveren aan oude mensen. Ik miste ook de vrije denkers en voelers om me heen. Na een week was ik weer terug en ging ik in Amsterdam wonen.Op de zaterdagen verkoop ik groente en fruit op de Noordermarkt (kom langs!), een paar uurtjes per week ondersteun ik iemand en ik ben altijd bezig met muziek, creëren, leren. Het lerend leven houdt nooit op. De Ruimte was er voor mij om het vertrouwen in mezelf te vinden om mijn eigen weg te volgen. De Ruimte legde mij als kleine sneeuwbal bovenop de helling van het goede leven en gaf me een liefdevol duwtje zodat ik begon te rollen.De sneeuwbal blijft groeien, en doordat hij groter wordt, groeit hij ook sneller. Het leven is een constante expansie van leren en liefde, die uitdijt tot er niet anders is dan dat licht. Ik ben elke dag dankbaar. Voor de mensen om mij heen, voor mijn fijne huisje en mijn bed, voor het eten, voor de muziek, voor de stad, het water, de wolken. Dankbaar dat ik leef en mag leren en delen met alles wat is.Geschreven door Simon Bauke