Een jaar De Tijd en Ruimte
Wat was het een mooie kerstafsluiting op school. Vooral het geheel zelf vormgegeven open podium van de kinderen was genieten! De afsluiting van het eerste jaar de Tijd en Ruimte waar ons gezin sinds mei ‘op zit’. Ons gezin, want niet alleen mijn dochter van vijf, maar ook mijn zoontje van twee jaar, mijn man en ikzelf voelen ons hier ontzettend thuis. Wat een bijzonder fijne school is Den Bosch rijker. Een pareltje, waar liefde en vooral echte verbinding is.Toen mijn gevoelige, slimme meid overstapte van de vrije school naar de Tijd en Ruimte waren er twee dingen waar ik bang voor was. Het eerste was structuur. Ik dacht dat de structuur van de vrije school haar houvast gaf, en was bang dat ze zich onveilig zou voelen in de vrijheid die ze hier zou krijgen. Het tweede waar ik bang voor was is dat ze spontaan zou stoppen met leren, als haar niet meer verteld zou worden wat, wanneer en hoe de dag zou zijn ingedeeld.Dat we toch de stap hebben gezet is omdat ‘het gewoon goed voelde’, mijn meisje al bij de eerste kennismaking met één van de samenwerkers op de trampoline stond te springen, ik haar lach door de school hoorde rollen, en diep van binnen een luikje bij mij open ging: wat als dit werkt? Wat als we haar gewoon kunnen volgen in plaats van sturen?’ Wat zou dat prachtig zijn. Dat wat we al 4 jaar doen, we kijken naar haar. Hoe ze zelf leerde rollen, kruipen, lopen, eten, praten! Kunnen we naar haar blijven kijken?Gras gaat niet harder groeien als je er aan trekt, maar waarom doen we dat dan met zijn allen zodra onze kinderen naar school gaan? Zeven maanden nadat Bloem op deze school begon ben ik er volledig van overtuigd dat dit systeem werkt. Voedt het gras met water, zon en liefde en geef het de tijd en ruimte en het groeit vanzelf! Met stevige worteltjes en groen als gras. Structuur was niet wat ze nodig had, het was verbinding, dat ze echt gezien wordt, dat ze serieus genomen wordt, gelijkwaardig is. En iedere samenwerker en ondersteuner ziet haar, respecteert haar en verbindt zich met haar.Stoppen met leren was ook niet wat ze deed. Wat heerlijk om te zien dat ze haar eigen weg zoekt, grenzen verlegt, nieuwsgierig is naar cijfers en letters. Vanochtend vroeg ze hoopvol of vandaag school alweer begon. Vanmiddag vroeg haar broertje van 2 of ze een boekje wilde voorlezen. Het antwoord van mijn dochter van 5 ‘ik kan niet lezen broertje, maar ik ga Manuel vragen of hij het me wil leren’...Geschreven door Stefanie